Το χαμένο νησί

Η ιστορία είναι παλιά και παράξενη τόσο, που δεν ξέρει κανείς που
τελειώνει η αλήθεια για ν' αρχίσει η φαντασία μιας ζωής σπίρτου και
τοξινώσεων. Η αλήθεια όμως τι μας νοιάζει εμάς, τους δραπέτες, τους
λιποτάχτες της στεγνής λογικής των τριών διαστάσεων; Την τέταρτη
κυνηγούμε, την άϋλη κι’ άπιαστη, τη φευγάτη από το κοσμικό περίγραμμα
των ματιών μας. Τη φυγή ζητάμε στο άπειρο, στον ίλιγγο της φαντασίας.
Αυτή που θα μας γλυτώσει από τον ανθρώπινο πίθηκο των αταβικών φόβων,
από το συχαμερό μέρμηγκα της καθημερινής φαγοπεπτοαφοδευτικής
πραγματικότητας. Ας γίνουμε τζιτζίκια κι’ ας τραφούμε με δροσιές
αυγινές. Ας γίνουμε χίμαιρες κι’ ας ξεδιψάσουμε από νάματα παραμυθιών
και θρύλων. Δεν έχω να προσθέσω άλλο σχόλιο. Σας παρουσιάζω παρακάτω το
παράξενο κείμενο που μου χάρισε ο ιερέας της Ταϊλί, όπως είναι και
βρίσκεται στο παλιό κιτρινισμένο τετράδιο. Και προσπαθήστε να
προσαρμόσετε τη δούλη ψυχή του σκλαβωμένου σας κορμιού πάνω στην
ελεύθερη φυγή των φτερωτών λόγων.